Miejska Biblioteka Publiczna

Oni, uważający się dotąd za animatorów postępu i rozwoju, okazują się wyrobnikami
cynicznych łotrów, którzy imają się wszelkich, najpodlejszych sposobów tylko
i wyłącznie w celu zdobywania i utrzymywania władzy. Jak gdyby sprawowanie
władzy było celem samym w sobie, a nie środkiem do ulepszania homo sapiens, jego
sposobu myślenia, pracy, rozwoju. Jasnym również było, że nie ma granic dla owej
żądzy zdobywania, podboju.
***
Założyli, że uda się – wierząc w uczciwość i dyskrecję uczestników tego „Spisku IQ”
– zgromadzić i przechować w bezpiecznym miejscu sumę współczesnej wiedzy.
Tej z najwyższej półki. Chcieli ową – jak ją nazwali – „Puszkę Pandory” uzupełniać
o kolejne odkrycia i wyniki badań. Musiały też paść pytania: kto i w jakich
okolicznościach miałby zdecydować kto będzie beneficjentem wiedzy mającej
służyć ogółowi gatunku ludzkiego? Czy to nie fantasmagorie? Naiwność żyjących
na Szklanej Górze, oderwanych od rzeczywistości megalomanów?
Genialnych, ale jednak frajerów?

M a r e k B l a u t
– rocznik 1951, Ślązak z lwowskimi genami. Absolwent Wydziału
Prawa UŚ (1976 r.) Pracował m.in. na kopalni, w TVP, w cukierni,
bibliotece, telewizji kablowej, w muzeum. Realizował reportaże
tv, filmy dokumentalne i edukacyjne. Współpracował z prasą:
„Politechnik”, „Czas”, „Dziennik Zachodni”. Debiutował powieścią
Dolina – 4 wydaną przez Bibliotekę Śląską (Wyd. I – 1999, Wyd. II
– 2004). Książka – jako słuchowisko – ukazała się dwukrotnie na antenie Polskiego
Radia Katowice. Wydał trzy zbiory felietonów, publikowanych na łamach „Dziennika
Zachodniego”: Jezd dobże (2005), Zapiski (2013), Ludzie, ludzie... (2017). Drugą powieść
System (alias J.M.Zły) wydał jako tzw. samizdat (2019). Wydawnictwo Naukowe „Śląsk”
wydało jego powieść Depozyt (2022).

W tej książce możemy się przyjrzeć z bliska całej plejadzie złoczyńców – od morderców, przez złodziei, oszustów matrymonialnych, po mających krew na rękach pedofili, dezerterów-zabójców, fałszerzy i uzurpatorów. Pochylamy się nad pracą sądów w trybie doraźnym i zwykłym, podziwiamy kunszt adwokatów (którym udaje się uzyskać prezydencką łaskę nawet dla mordercy), dziwi nas bezradność sędziów (nieumiejących sobie poradzić z bezczelnymi podsądnymi), sekundujemy działaniom biegłych sądowych, obserwujemy przy pracy najsłynniejszego kata II Rzeczpospolitej, Stefana Maciejewskiego. Zaskakują nas (a może i oburzają) wyroki sądów, czasem aż nadto łagodne, innym razem zaś przesadnie surowe. Podziw budzą policyjne pościgi, obławy i brawurowo - co przecież nie było w tamtych czasach normą - prowadzone śledztwa, którymi kieruje najczęściej nadkomisarz Marian Chomrański - śledczy, którego przestępcy mają prawo bać się jak ognia.

Maroko, czyli rzecz o dorastaniu na Górnym Śląsku a także o pływaniu jachtem między blokami, kuciu żelaza póki gorące, realizacji teleturnieju, w którym ważną rolę odgrywają naleśniki i wyzwalaniu się z zależności międzyludzkich. Wiem – mieszanka surrealistyczna. Ale życie właśnie takie jest.

Apologia – pochwała i obrona
Historyk literatury – poszukiwacz śladów każdej istoty w niepoliczalnej galaktyce pokoleń; kustosz szlachetnej przeszłości; strażnik pamięci na zawsze wplątany w perpetuum mobile człowieczego trwania; łowiciel niezwykłości literackich; rekonstruktor dopowiadający; odkrywca śladów i przewodnik po szybko a nieuchronnie zapominanych ludziach; o ich dokonaniach twórczych, artystycznych, pisarskich w czasach zmierzchu kultury książki.

"Ślad komety. O ulotności sztuki pisania" to zbiór felietonów i artykułów prof. Malickiego publikowanych m.in. w Miesięczniku Społeczno - Kulturalnym „Śląsk”.

Jan Malicki - prof. zw. dr hab. Niegdyś profesor Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach i Uniwersytetu w Ostrawie.
Przez 27 lat dyrektor Biblioteki Śląskiej w Katowicach.
Autor wielu książek naukowych i serii wydawniczych, obecnie stały felietonista Miesięcznika Społeczno - Kulturalnego „Śląsk”.
Historyk literatury – poszukiwacz śladów każdej istoty w niepoliczalnej galaktyce pokoleń; kustosz szlachetnej przeszłości; strażnik pamięci na zawsze wplątany w perpetuum mobile człowieczego trwania; łowiciel niezwykłości literackich; rekonstruktor dopowiadający; odkrywca śladów i przewodnik po szybko a nieuchronnie zapominanych ludziach; o ich dokonaniach twórczych, artystycznych, pisarskich w czasach zmierzchu kultury książki.

Szlagier dla Hitlera to opowieść o Górnym Śląsku, kraju szczególnym, na którym historia wypaliła bolesne piętno i przeorała bruzdami głębokich podziałów. Od tragizmu i bohaterstwa do kolaboracji. Od samorodnych talentów do pospolitości. Od znojnej pracy do ulotności muzycznych kompozycji.
To historia pasji, talentu i sprzedanej duszy.

Dwóch muzyków urodzonych tego samego roku w tym samym mieście na Górnym Śląsku. Melodie jednego z nich nucili w okopach żołnierze po dwóch stronach frontów drugiej wojny światowej, ich autor zdobył uznanie, sławę i miłość w najczarniejszych czasach niemieckiej historii. Po latach jego muzykę słychać w głośnych filmach Wolfganga Petersena, Jean-Jacques’a Annaud i Quentina Tarantino.

Drugiemu muzykowi nie było dane zaznać gorzkiego smaku sławy. Zostawił po sobie tylko pożółkłe fotografie, z nabazgranymi na jednej z nich nutami. Był za to dziadkiem autora.

Ta książka to w głównej mierze kontynuacja wątków poprzedniej powieści autora, a mianowicie Krusząc mury Jerycha. W szczególności zaś tych, które stanowią bądź krytykę, bądź tworzywo świeżej propozycji odmiennego odczytania zarówno treści samych tekstów Nowego Testamentu, jak i jego przesłania. Odbiegających od tego, co powielane w powszechnym nauczaniu. Po części zaś, współczesna hagiografia. Do tego egzystencjalne okruchy.

Z drugiego końca kraju do Miasta na B. trafia Tatko.

To znaczy jeszcze nim nie jest, jeszcze może zdobywać świat, jeszcze kartkuje scenariusz życia, na marginesach dopisując sobie pomysły, nowe postaci do obsady.

Co on chce napisać? Nie jest biegły w pisaniu, za to umie działać. Intuicyjnie tworzy więc zarys akcji, zgrabnie ją rozwija, wyzwala perypetie, a na punkt kulminacyjny wręcz się wspina, żeby być jeszcze bardziej widocznym. Taki jest ten Tatko. A potem już szybki finisz w oczekiwanym przez wszystkich rozwiązaniu. Czy to on napisał dramat – czy to dramat wziął sobie go za bohatera?

Postaci poboczne starają się nadążać, ale czy to łatwe – być ciągle w biegu? Zmęczone, zwolniły nieco, żeby słowa i czyny zapleść w całość. Dopisały didaskalia.

I Wy je właśnie przeczytacie.

(od Autorki)

Mocny, poruszający debiut.

Olga Wróbel, „Kurzojady”

Afrodyta i jej córki. Z zapisków domniemanego... Ptysia Alojzego to kolejna powieść znakomitego śląskiego prozaika, eseisty Witolda Turanta, jednak tym razem to dzieło stworzone z literackim rozmachem. Autor zabiera czytelnika w szalony i wyuzdany świat paryskich zaułków, gdzie główny bohater szuka... przygód? Uciech? Prawdziwego uczucia?

Bezkompromisowe dzieło, które wciąga od pierwszego akapitu, ostrzegamy - bywa, że robi się bardzo gorąco!