Miejska Biblioteka Publiczna

Niewidzialni ludzie mają imiona, głos i tożsamość. Żyją obok nas. Wszędzie. Młoda kobieta, wychowana w domu dziecka, próbuje uporać się z traumami dzieciństwa. Romski chłopiec pragnie uratować swoją umierającą matkę. Niegdyś sławna baletnica, dziś – zapomniana przez świat kociara. Syryjska rodzina w obozie dla uchodźców walcząca o przetrwanie.

Dziewięć historii poruszających kwestie nierówności społecznej, queer, niepełnosprawności fizycznej, ubóstwa, wykorzystywania seksualnego i dyskryminacji.

Powieść wyróżniona w Bułgarii nagrodą „Debiut” 2018.

Lektura powieści „Niewidzialni” Natalii Delewej przypomniała mi, że w dzieciństwie ukrywałam się w szafie, na drzewie, na strychu i marzyłam o czapce niewidce. W zagrożeniu chciałam założyć taką czapkę na głowę, zniknąć ze świata, ukryć się w bezpiecznej przestrzeni, tam gdzie nikt mnie nie znajdzie. Potem zorientowałam się, że taką czapką niewidką może być literatura i moja wyobraźnia. Podobnie myśli narratorka „Niewidzialnych”. Ona zbiera strzępki artykułów, wsłuchuje się w siebie, w opowieści ludzi spotkanych na swej drodze, zagląda w przeszłość, mierzy się z traumami i wybijając czytelnika ze strefy komfortu, zadaje ważne pytania o nasz świat, imigrantów, ludzi wykluczonych, porzuconych, bezdomnych. Piękna, misternie utkana i poruszająca książka.

Wioletta Grzegorzewska, autorka „Guguł”

„Niewidzialni” to powieść o ludziach z marginesu społeczeństwa. Linie tematyczne przeplatają się, by opowiedzieć jedną wspólną historię: historię niewidzialności. Powieść, która chwyta za gardło.

Georgi Gospodinow, autor „Fizyki smutku”

Po śmierci matki 9-letnia Ewelina zostaje zupełnie sama, zdana na łaskę obcych nieżyczliwych ludzi. Zgodnie z wolą ojca dziewczynka w ciągu 7 dni musi wybrać swojego prawnego opiekuna. O jej względy zabiegają – dyrektorka sierocińca, pani Bruber, adwokat Vincent Krammer, pastor Martin oraz doktor Sobel, którzy nie cofną się przed niczym, by zawładnąć majątkiem dziewczynki. I kiedy wydaje się, że już nic i nikt nie obroni Eweliny przed ludzką chciwością, nad jej domem zaczyna krążyć Czarny Ptak, a w miasteczku zjawia się dziwna postać – pan Rukkman. Niesamowity nastrój nawiązujący do powieści grozy, świetnie sportretowani bohaterowie i wszechobecna magia to niewątpliwe atuty tej książki, która może zachwycić nie tylko młodego czytelnika.

10-letni Artur śni co noc przerażający sen o Cieniu, który zagraża życiu jego taty, leżącego w śpiączce po wypadku. W domu dziadków na strychu chłopiec przypadkowo znajduje starą książkę bez tytułu. Zaczyna czytać i wówczas księga zdradza swoją tajemnicę – z kart wyłania się zaklęty w niej duch rycerza Lupusa. Lupus nie tylko zawierzy Arturowi własny los, ale też pomoże mu rozwikłać mroczną zagadkę sprzed lat. Czy chłopcu wystarczy odwagi, by zmierzyć się z potężnymi siłami Zła i uratować ojca? Powieść dla miłośników mocnych wrażeń, lubiących pełne grozy historie nie z tego świata.

Książka, wydana po raz pierwszy w 1929 roku, porusza wiele ważnych problemów dotyczących życia dziecka w domu, w szkole, grupie rówieśniczej. Refleksje na temat dojrzewania, zdolności, różnic między płciami, różnic społecznych przekazuje Korczak językiem prostym i obrazowym, odwołując się do wielu przykładów z życia swoich podopiecznych.

Książka może zainteresować nie tylko młodych Czytelników, ale również ich wychowawców, a także wszystkich tych, którzy pragną lepiej poznać i zrozumieć siebie.

Książka wydana z okazji Roku Korczakowskiego wspólnie z Międzynarodową Kapitułą Orderu Uśmiechu.

Czy możecie sobie wyobrazić świat bez drzew? Bez lasów i parków, bez zapachu akacji i lipy? Niemożliwe? Przerażające? A jednak… W takim świecie, w którym przedmiotem codziennego użytku stała się podręczna butla z tlenem, przyszło żyć Kalinie i Marcelowi, nastoletnim bohaterom tej książki. Kalina nigdy nie widziała i nie dotknęła dębu, sosny czy jabłoni. O lasach i sadach wie od babci, która opowiadała jej o dzikiej naturze i zaszczepiła w Kalinie ten wyjątkowy rodzaj czułości dla przyrody i tęsknoty za drzewami. Pewnego razu z okazji Dnia Drzewa Kalina otrzymuje od mamy niezwykły prezent – zielnik ukochanej babci i kilkanaście zasuszonych nasion, które postanawia… zasiać! Czy Kalinie uda się to, co od lat nie udaje się światowej sławy dendrologom? Czy nasiona wykiełkują? Czy drzewa znów zaczną rosnąć na Ziemi?

„Kalina przegląda Wielki atlas roślin wymarłych. W sumie to wielki atlas drzew… Jej babcia znała je osobiście. Pozostały po nich jedynie drzewne imiona, drzewne „skarby” w zardzewiałym pudełku i telewizyjne programy o drzewach. Czy da się je przywrócić ludziom i Ziemi? A jaka w tym jest rola Instytutu Dendrologii? O tym w książce…”

prof. dr hab. inż. Andrzej M. Jagodziński

Dyrektor Instytutu Dendrologii PAN w Kórniku

Marta ma dziesięć lat, jest Polką, od urodzenia mieszka w Anglii i za żadne skarby nie chce wyjeżdżać do Australii, która, jak mówi mama, jest rajem. Po co opuszczać rodzinny dom, lubianą szkołę i najbliższą przyjaciółkę? O co w ogóle chodzi z tą całą karierą rodziców?

Clint ma dziesięć lat, jest Australijczykiem i według Marty jest dziwny. Chłopaki z klasy też od niego stronią, bo wiadomo, że z Clintem to ani piłkę pokopać, ani na konsoli pograć. Nic, tylko armia i komandosi, a po szkole szybko do domu.

Tęsknota, strata, oswajanie nowej rzeczywistości – jak Marta i Clint poradzą sobie z niełatwymi uczuciami? Czy między dwojgiem zagubionych bohaterów zrodzi się przyjaźń?
Książka odkrywa przed młodymi czytelnikami trudne doświadczenia ich rówieśników, uczy empatii i zrozumienia dla innych.

Książkę poleca Polska Sekcja IBBY na swojej Pokonkursowej Liście BIS.

Uwaga, konkurs na filmik z telefonu komórkowego! Adresat – dzieci i młodzież. Start – wtorek, godzina 15.00. Co z tego wyniknie?

Casting na modelkę, biały marsz po samobójstwie koleżanki z klasy, przygoda z bezdomnym psem, anoreksja siostry, przyjaźń z Wietnamczykiem zwanym Żółtym, emigracja rodziców...

"Wtorek" jest zbiorem opowiadań – filmików młodych reżyserów. Dynamicznie napisanym, dowcipnym, skłaniającym do refleksji. Inspiruje nie tylko do tego, żeby za pomocą komórki rejestrować rzeczywistość, ale żeby bliżej przyjrzeć się światu, z którym młody człowiek musi zmagać się na co dzień.

Kiedy Rosa Montero odkrywa pamiętnik Marii Curie, który ta zaczęła pisać po śmierci męża, Pierre’a, w słowach Marii odnajduje echo własnego smutku. Na przestrzeni czasu obie kobiety doświadczają tego samego bólu w obliczu niewyobrażalnej straty. Ich głosy mieszają się ze sobą, by opowiedzieć historię odradzania się do życia. Bo życie jest tak potężne, że od pierwszych chwil rozpaczy pozwala się cieszyć chwilami radości.

Rosa Montero za książkę Ta żałosna myśl, że nigdy więcej cię nie zobaczę została uhonorowana nagrodą Premio de la Crítica de Madrid 2014.

Rosa Montero pisze, jakby siedziała obok nas i rozmawiała z każdym z osobna. To nie jest jednak rozgadana, konfesyjna opowieść, chociaż intymna i bezwarunkowo szczera. To przecież esej, który łączy to, co najważniejsze w tym gatunku: wiedzę, przystępność, indywidualną perspektywę i jeszcze jeden, niezbędny składnik: „brokatowy pył” literatury. Refleksja o miejscu kobiet i zmieniających się czasach, które, chociaż przyniosły emancypację, to czasem wciąż przypominają XIX wiek. To również piękny list miłosny do tych, których już z nami nie ma.

Siłą tej książki jest niezwykle wrażliwy język, który sprawia, że każda historia zapada w sercu i nie daje o sobie zapomnieć.

Sylwia Chutnik

Tłumaczenie dofinansowało hiszpańskie Ministerstwo Kultury i Sportu.

Niewidzialni ludzie mają imiona, głos i tożsamość. Żyją obok nas. Wszędzie. Młoda kobieta, wychowana w domu dziecka, próbuje uporać się z traumami dzieciństwa. Romski chłopiec pragnie uratować swoją umierającą matkę. Niegdyś sławna baletnica, dziś – zapomniana przez świat kociara. Syryjska rodzina w obozie dla uchodźców walcząca o przetrwanie.

Dziewięć historii poruszających kwestie nierówności społecznej, queer, niepełnosprawności fizycznej, ubóstwa, wykorzystywania seksualnego i dyskryminacji.

Powieść wyróżniona w Bułgarii nagrodą „Debiut” 2018.

Lektura powieści „Niewidzialni” Natalii Delewej przypomniała mi, że w dzieciństwie ukrywałam się w szafie, na drzewie, na strychu i marzyłam o czapce niewidce. W zagrożeniu chciałam założyć taką czapkę na głowę, zniknąć ze świata, ukryć się w bezpiecznej przestrzeni, tam gdzie nikt mnie nie znajdzie. Potem zorientowałam się, że taką czapką niewidką może być literatura i moja wyobraźnia. Podobnie myśli narratorka „Niewidzialnych”. Ona zbiera strzępki artykułów, wsłuchuje się w siebie, w opowieści ludzi spotkanych na swej drodze, zagląda w przeszłość, mierzy się z traumami i wybijając czytelnika ze strefy komfortu, zadaje ważne pytania o nasz świat, imigrantów, ludzi wykluczonych, porzuconych, bezdomnych. Piękna, misternie utkana i poruszająca książka.

Wioletta Grzegorzewska, autorka „Guguł”

„Niewidzialni” to powieść o ludziach z marginesu społeczeństwa. Linie tematyczne przeplatają się, by opowiedzieć jedną wspólną historię: historię niewidzialności. Powieść, która chwyta za gardło.

Georgi Gospodinow, autor „Fizyki smutku”

„Nie ma znaczenia, jak się nazywam. Chcę tylko, by ktoś mnie wysłuchał. Tak się niefortunnie złożyło, że trafiło na was. Bęc!”

Wiele w tej powieści jest nieoczywiste, choć na pozór wydaje się całkiem pospolite. Bohater – współczesny trzydziestoparolatek, zwykły pracownik banku z dość osobliwym hobby (ekonometria śmierci!) prowadzi z pozoru zwyczajne życie. Jak wielu z nas uwikłany jest w trudne relacje rodzinne, romantyczne i erotyczne.

Historia, którą opowiada – niby zwyczajna, a tak naprawdę ekscentryczna – co i rusz wymyka się stereotypom.

Zapisana w trzydziestu pięciu aktach śmiała opowieść o miłości i śmierci, które przydarzają się każdemu. Wiecie, jak to jest. Na kogo wypadnie, na tego bęc!

Nowe wydanie bestsellerowej książki Anny Onichimowskiej.

Zbiór opowiadań z pogranicza realności i bajki. Ich bohaterami są zakatarzone krasnoludki, niewidzialne psy, łakome smoki i bezdomne hipopotamy. I oczywiście dzieci, które cały ten świat ożywiają siłą swojej wyobraźni.

Książka zdobyła liczne nagrody:

Nagroda Literacka im. Kornela Makuszyńskiego (1996).

Wyróżnienie w konkursie PTWK "Najpiękniejsze Książki Roku 2000".

Intrygująca, momentami nieodparcie śmieszna lektura. O ludziach i ich poplątanych relacjach ze sobą i wszystkim, z czym można wejść w relacje – guziczkiem, niedopałkiem w bibułce, drugim człowiekiem czy wielką dynią.

Celne, zwięzłe, świetnie spointowane opowiadania Anny Onichimowskiej niepokoją, balansując na cienkiej granicy pomiędzy tym, co „normalne”, a tym, co już niekoniecznie.

Tę wnikliwą, dowcipną i mądrą książkę powinna przeczytać każda normalna kobieta, która chce zrozumieć przeciętnego współczesnego mężczyznę i każdy współczesny mężczyzna ,który i tak nigdy nie zrozumie, w jaki sposób się w to wszystko wpakowujemy. I oczywiście wszyscy pozostali (bez względu na płeć),których codziennie rozczarowuje brak efektownego i natychmiastowego końca świata. Gorąco polecam Maciej Wojtyszko

Warszawa, Kolkata, Paryż, Hanoi… duże miasta, jeszcze większe kontrasty. Osiem historii ze światowych metropolii, gdzie tradycja zderza się z nowoczesnością, tolerancja z uprzedzeniem, a marzenia z prozą życia.

Przypadkowe zdarzenia łączą losy bohaterów z różnych światów. Trzy odmienne biografie, trzy inne spojrzenia. W paryskiej opowieści Anna ucieka od przeszłości, zaś jej sąsiad Philippe ciągle w niej żyje. Nocna wizyta Hoo i Floo obudzi stare demony, ale również przypomni, co jest najważniejsze w życiu. Dla Jessiki Hanoi jest przystankiem do lepszego świata, z kolei dla Burany otwartą raną, która mimo upływu lat, nadal krwawi. Yankowi wypadek, który połączy losy protagonistów wietnamskiego wątku, uświadomi, jak mało wie o żyjących wokół niego ludziach.

Autorka Małych historii z dużych miast zabiera nas w szczególną podróż – do brazylijskiej faweli, obozowiska bezdomnych w Paryżu czy do świata zamożnych kobiet w Teheranie. Opowiada o bólu, strachu, frustracji, ale też o tych chwilach szczęścia, które zawsze za krótko trwają.

"Bromba i inni (po latach także...)" to najbardziej b(r)ombowe wydanie kultowej książki Macieja Wojtyszki, rozszerzone o nowe przygody lubianych bohaterów: Bromby, Pciucha, Gżdacza, Zwierzątka Mojej Mamy i innych. Nowe są także autorskie ilustracje doskonale oddające specyfikę tego pełnego paradoksów brombowego świata, w którym przegląda się nasza rzeczywistość.

Dla wszystkich od lat 10 do 100, którym nieobce jest absurdalne poczucie humoru.

Książka otrzymała wyróżnienie w konkursie Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek "Najpiękniejsze Książki Roku 2003/4" w kategorii: Literatura dla dzieci.